In mijn werk als woonbegeleider kom ik soms voor onverwachte situaties te staan.
Zo ook gisteren.
Een bewoner van ons staat op het punt om te gaan verhuizen naar een andere woonvorm en verblijft tegelijkertijd in het ziekenhuis vanwege hartfalen, met als gevolg het vasthouden van vocht in het lichaam.
Deze bewoner heeft ook een hondje dat bij hem verblijft. het beestje is 15 jaar oud en ondanks de leeftijd nog best alert en goed bij zinnen.
Door de opname van de bewoner moest het hondje tijdelijk ergens anders worden ondergebracht, maar waren wij als team ook op zoek naar een nieuw tehuis voor het beestje omdat deze niet kon meeverhuizen.
Wekenlang is er gezocht en gebeld om het hondje te kunnen plaatsen, dierenasiels, opvang voor bejaarde hondjes, de dierenbescherming ... heel even leek er hoop te zijn toen iemand aanbood het hondje in huis te nemen en het een nachtje aan te kijken hoe het zou gaan.
Helaas bleken er medische kosten noodzakelijk om het hondje weer in goede staat te krijgen, de kosten hiervan zouden enkele honderden euro's gaan bedragen en, begrijpelijk zag de persoon in kwestie er vanaf omdat zij die kosten toch wel teveel van het goede vond.
Gisteren ben ik weer bezig geweest om overleg te hebben met de verschillende partijen, de bewindvoering, de dierenarts, gesprekken met collega's hierover .... wat is wijsheid....
Gezien de leeftijd van het hondje en de staat van het gebit en de tumor bij de staart, kwamen wij al snel tot de conclusie dat het beter zou zijn om het beestje dan maar te laten inslapen.
Weer contact opgenomen met de dierenarts en gelukkig konden we dezelfde dag nog terecht ....
Om 15:15 kwamen wij daar aan, aan mij eveneens de dankbare taak om de bewoners die eerder vaak op het hondje pasten, in te lichten over de situatie, gelukkig was er wel begrip voor, maar bij één bewoner bemerkte ik toch dat hij er stil van werd .. het raakte hem ...
Gelukkig bood een collega aan om met mij mee te gaan en mij te ondersteunen.
De arts vroeg mij of ik erbij wilde zijn , ik heb hier geen moment over na te denken.
Ik had mij al voorgenomen om erbij te blijven, het was voor mij al snel duidelijk dat zelfs een hondje het niet verdient om alléén het leven te laten .
Er zouden twee injecties komen, de eerste met het slaapmiddel, de tweede met het middel dat het hart doet stoppen en de dood laat intreden.
De eerste injectie werd in de spier gezet, dit was blijkbaar gevoelig voor de hond , er ontsnapte een kreet van ongenoegen. Eenmaal losgelaten door de assistente snuffelde de hond wat, tot hij slaperige werd, hij kwam bij mijn voeten liggen.
Omdat ik ook ben ingewijd als Reiki master, legde ik mijn beide handen ter hoogte van zijn hart, in ieder geval met de intentie om hem te kalmeren en hopend op een vredig inslapen zonder strijd of verwarring.
Terwijl ik dit deed, reciteerde ik binnensmonds de Kukai Mantra.
Dit terwijl ik de tranen over mijn wangen voelde lopen ....
Toen de hond eenmaal goed sliep, werd hij op de behandeltafel gelegd en gaf de arts de laatste injectie. ...
Het duurde niet lang voordat het hart stopte, er zijn nog geen 5 minuten overheen gegaan.
Ondanks de hevige emoties en de tegenstrijdigheden die ik voelde, ben ik dankbaar dat juist ik degene kon en mocht zijn om hem bij te staan.
Ik hoop op een goede wedergeboorte,
Eerlijk is eerlijk, het Boeddhisme is een mooi iets, en ik ben tot de dag van vandaag nog steeds dankbaar voor het feit dat deze leringen op mijn pad zijn gekomen.
In Gasshô ,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten