Een persoonlijke ervaring

Een aantal dagen geleden was ik wat aan het rondpluizen in een van mijn mappen op de laptop.
Ik heb diverse mapjes die betrekking hebben op verschillende gebieden die ik interessant vind.
Zo heb ik een map voor mijn band, een map voor losse muziekprojecten, een map voor taijiquan, qigong, martial arts en een map Boeddhisme.

Mijn Boeddhisme map is redelijk uitgebreid en onderverdeeld in weer diverse andere mappen, omdat ik zoveel leesvoer heb , maar ook omdat ik verzamel ... ik verzamel Boeddhisme, zou kunnen zeggen.

Enfin, in die map zitten ook wat afbeeldingen van lotus bloemen, boeddha's en .. een aantal foto's van Eimei sensei, zogezegd de grondlegger van de Kunimiyama Daikokuji Mikkyo Shingon school.
Eimei sensei in zijn tijd ook de priester inwijding ontvangen op Koyasan , de hoofdtempel van het Shingon Boeddhisme.

Ik weet niet precies wanneer, maar Eimei sensei is imiddels overleden, dat wil zeggen, zijn lichaam is niet meer.
Dat wil niet zeggen dat zijn geest verdwenen is, en hier begint mijn ervaring.

Ik hab van mijn leraar, Tengen sensei wel gehoord dat Eimei sensei, tegenwoordig nog steeds aanwezig is en dat wij , als leerlingen van Daikokuji, een beroep op Eimei sensei kunne doen.
Er wordt gezegd dat hij nog steeds over ons waakt, zoals ook de Boeddha, of Christus over ons waakt.

Uiteindelijk is dit een kwestie van geloof of misschien wel vertrouwen, maar het blijft toch altijd een beetje in de lucht hangen en komt niet echt concreet binnen ..

Totdat ik een foto van Eimei sensei tegenkwam..
Ik bekeek de foto en voelde tranen opwellen, van zowel verdriet als van vreugde.
Verdriet omdat ik hem nooit zou leren kennen, en hoe raar het ook klinkt, omdat ik hem miste.
ja, inderdaad, Ik miste Eimei sensei, hoewel ik nog nooit kennis had gemaakt met hem .

Maar ook dankbaar dat ik dit mocht voelen en ervaren, dat ik zijn aanwezigheid mocht voelen.

Een dag later opende ik de website van Daikokuji en begon eigenlijk niet heel bewust de biografie weer eens te lezen van Eimei sensei, en wederom overviel mij hetzelfde gevoel. nu nog sterker , ik snapte er niets van , ik begreep het eigenlijk nog steeds niet.
Ik besloot om Tengen sensei te mailen met deze vraag en beschreef hem hierin de ervaring die ik had gehad .
Het antwoord was zowel verbazend als kinderlijk simpel.
 "Eimei sensei is dan in lichaam wel niet meer hier, maar zijn energie , zijn spirit is nog onder ons, dat het voelt alsof je hem kent is ook niet raar, je bent verbonden door de dagelijkse beoefening van de Daikokuji, hierdoor leg je de verbinding met alle leraren en zijn we verbonden door Eimei sensei.
Ik had ook het gevoel dat ik hem al kende voordat ik hem voor het eerst ontmoette, ik ken de hem al via Tenjo sensei. Het is een mooi ding dat je dit hebt mogen ervaren, koester het als een baby, niet te zacht zodat het kan wegglippen, maar ook niet zo ruw dat het breekt."

Nu kan ik alleen maar met een glimlach terug denken aan mijn ervaring, en koester de gedachte aan Eimei sensei .

Arigatou Gosaimasu,

Parijs, in het licht van Boeddhisme

Gezien de recente ontwikkelingen in Parijs, kan ik niet anders dan met ontsteltenis terugkijken op de aanslag ...
Niet alleen in Parijs, maar overal ter wereld komen dagelijks mensen om het leven als gevolg van oorlog, natuurrampen, aanslagen, ziekte ...

Dat wij als mens uiteindelijk afscheid moeten nemen van het leven dat wij leiden, is een feit .

Mijn eerste reactie, zoals bij velen van ons, onmacht, onbegrip, onwerkelijk, maar ook wraak, vergelding... dat is een menselijk mechanisme, dat zit in onze genen, ons instinct ...

Maar als ik dieper ga kijken bij mijzelf, ontkom ik er niet aan dat het geweld dat ten toon gesteld is, niet kan worden beantwoord door met geweld te reageren ...

Wanneer op deze manier wordt beantwoord, zal het geweld nooit eindigen .. Geweld van onze kant uit, wekt eveneens gevoelens van vergelding op bij degenen die als eerste tot geweld hun toevlucht zochten en daarmee blijft de cyclus in stand. Dit is dus niet de oplossing.

Wat is dan wel de oplossing ?

Als het zo eenvoudig ligt, dan zou een dergelijke gebeurtenis eenvoudig op te lossen zijn.

Voor mij als Boeddhist, maar ook als mens is het van belang om te kijken naar de reactie die bij mij teweeg wordt gebracht.
Waar komt mijn reactie vandaan ?

De mens ( vanuit instinct) is erop gericht zijn bestaan te waarborgen.
Gebeurtenissen zoals hierboven omschreven, vormen een bedreiging van ons voortbestaan.

De Boeddha leert ons,om te kijken met compassie, mededogen, naar wat er in de buitenwereld gebeurt.
Maar is er wel een buitenwereld ?
Wij zijn onlosmakelijk verbonden met alles om ons heen, wanneer dit een éénmaal wordt gezien, en beleefd, is het verder niet meer mogelijk om anderen leed toe te wensen, of leed aan te doen.

De kern van het Boeddhisme is om te kijken en proberen door middel van de lees van Boeddha, het lijden op te heffen.
Ongeacht iemands geloof, begint alles van binnenuit.
Het juiste zien,spreken,handelen, denken etc In het kort het Achtvoudige Pad.

Laten we proberen ons hoofd helder te houden en niet te verzanden in oordelen, veroordelen, maar met liefde en mededogen elkaar te helpen, waar we kunnen en op elke manier die wij kunnen aangrijpen.
Zonder oordeel, zonder ons te laten meeslepen door onze primaire emoties.

In Gasshô,